#2 - Zomer in het noorden

Inmiddels zijn we 3 maanden onderweg. Weer tijd voor een update dus! Waar waren we gebleven? Oja... Utah met zijn oneindige rode zandsteen en alle logistieke bezigheden. Dit hebben we al weer weken achter ons gelaten. Vanaf daar zijn we naar het noorden getrokken (Het werd goed warm (>30 ⁰C) en met zwetende handen glijd je ook maar van de rots, minder prettig). Wat er op ons pad kwam is beklommen of bewandeld. Hieronder wat verhalen van Maartje - per staat.

Colorado: Op naar de verkoeling van de Rocky Mountains* van Colorado (*stenige bergen: de bedenker van deze naam was niet Mister Creative). Voor elke klimmer wat: graniet, conglomeraat, zandsteen en kalk, waarbij je in het ene gebied een 6c+ klimt, maar 5 km verderop je al moeite hebt met een “5a”. Afzekering is al net zo divers: soms eigen protectie, soms gare mephaken in zacht zandsteen, en zo heel af en toe glorieuze roestvrijstalen haken. Zowel je ego als je mentale gemoedstoestand heeft dus wel wat te verduren... 

Een super klassiek klimgebied genaamd Eldorado Canyon in Colorado met wederom mooie spleetroutes. Maar de handverklemmingen die je in deze route zou moeten kunnen leggen (zie naam route), waren niet voor mijn kleine handjes weggelegd dus dat werd improviseren (Handcracker direct, 5.10a).

South Dakota: In South Dakota probeerde we de founding fathers (Mt. Rushmore) gedag te zeggen, waarin wij subtiel werden onderbroken door een politieman. Deze man hield mij in eerste instantie aan omdat ik over een doorgetrokken streep reed, foei Maartje. Aangezien we toch al stilstonden, vond hij het blijkbaar nodig om een gehele screening inclusief marihuanatest op ons uit te voeren. Ik liet nadrukkelijk weten dat ik wel gek ben als ik in de US onder invloed ga rijden. Blijkbaar niet overtuigend genoeg, want de gehele bus werd geinspecteerd op vloeitjes, alcohol en andere verdachte objecten. Uiteindelijk waren we dan toch onschuldig verklaard. Oja, we bezochten ook nog een sinkhole (diep gat in de grond) waar ~60 mammoetten in gevallen zijn, waardoor het dus nu een mammoetkerkhof is, logisch toch?

Bezoek aan Mammoetkerkhof omgetoverd tot museum.

Wyoming: Daarna snel doorgekard naar de geweldige Devil’s Tower in Wyoming. Hier kwamen we exact 1 juli aan, aangezien de maand juni een heilige maand is voor de oorspronkelijk Amerikanen en er deze maand niet geklommen mag worden. Deze bizarre formatie laat zelfs het slimme geologenras twijfelen over de onstaansgeschiedenis. En deze bliksemafleider geeft zich niet snel gewonnen: frequent onweer en de afmattende doch prachtige continue spleten hebben ons flink laten zwoegen.

Onze volgende bestemming was het op een gigantische ondergrondse magmabubbel gelegen Yellowstone park. Ik weet niet wie er gelooft in water- en modderspuwende walvismollen (snap je? Walvissen spuwen water terwijl mollen onder de grond leven? Ja? Nee?), nou ik nu wel. Moddervulkanen, geisers tot 30 meter, dampende meren, boerende grotten en gorgelende gaten.  Oja, en heel veel toeristen. 

Devils Tower. Als je goed zoekt, kun je onderstaande route terugvinden.

Een iconische route op Devils Tower, bekend als "uitspreidroute". Nou voor kleine mensen niet dus: in deze houding ben je na twee stappen compleet verzuurd! (El Matador, hardste 5.10d ooit)

Een geiser in Yellowstone National Park die onverwacht warm water de lucht in begon te spuwen.

Montana: Een overstekend stinkdier is enkel noemenswaardig.

 

Canada: Na een gemakkelijk grensovergang, reden we gelijk door naar Banff National Park. Hier hebben we de vakantiegangers Sander (TNO) en Kaylee een rondleiding door onze bus gegeven. Daarna probeerden we een optimistische planning voor onze 4 weken Canada te maken: maar twee rij- en rustdagen bleek toch wat weinig en de helft van onze planning werd weer geschrapt. Er bleef natuurlijk meer dan genoeg over. Onder andere een 3-daagse trektocht over een mistige bergrug, met onze bearspray op zak voor een mogelijk bezoek van een grizzly bear (helaas niet gespot). En dan natuurlijk Squamish (net ten noorden van Vancouver), het klimwalhalla van Canada voor diegenen die wederom van spleetklimmen houden. Als laatste een 4-daagse tocht langs de kust van Vancouver Island. Kamperen op het strand met uitzicht op voorbij zwemmende bultrugwalvissen. Ik verklaarde Victor in eerste instantie voor gek toen hij midden in de nacht riep dat hij walvissen hoorde ademen (waterspuwen). En alsof het nog niet genoeg was, zagen we op de laatste dag nog een zee-egel-etende zwarte beer op het strand met haar jong in de boom! Vandaag op de boot terug naar de US, eens kijken of de US border control ons toelaat en hoe..

3-daagse trektoch in de Rocky Mountains met heel wat mist en sneeuw (Northover ridge trail).

Blij dat we de mistige bergrug over zijn (Northover ridge trail).

Een geplande rustige behaakte sportklimroute bleek toch weer lastig te zijn - weinig haken en knoeiharde passen (True Grit, 5.10a).

Een van de vele fotogenieke blauwe meren in Banff National Park.

Om bij een klimgebied te komen, moesten we met een tyrolienne een stromende rivier over. Echter, aan de overkant aangekomen was het gebied een grote deceptie met enkel bemoste rots. Zo gaat dat binnen enkele jaren in het vochtige British Columbia

Een van de klassieke spleetklimroutes in Squamish (Season in the Sun, 5.10b).

Houten balken over de modderige paden van de Juan de Fuca trail langs de kust op Vancouver Island.

Zwarte beer met jong op het strand op de laatste dag van Juan de Fuca trail.

Nog enkele willekeurige feiten:

• Gemiddeld 1 klimroute per dag geklommen
• 4 zwarte beren gezien
• Een 3 liter waterzak werkt heel goed als douche 
• Amerikanen zijn niet gek van een praatje
• Verdacht geweest van illegale immigratie door de US douane – terwijl we de grens naar Canada overstaken
• De auto nog geen kuren vertoond – oja, het rechterraam werkt niet meer..

Als ik zo terug kijk, is het me wat...