#5 - Winter in Mexico en een maand vervroegd naar huis..

Een van de twee foto's van het hele jaar waar we samen op staan.

Morgen vliegen we terug. De grond wordt hier te heet onder onze voeten, ja het coronavirus heeft Amerika ook bereikt. Je probeert het nog zo lang mogelijk uit te stellen, maar het lijkt ons nu toch verstandiger om in Nederland te zijn. De reis is ook maar een maand korter zo en we hebben genoeg beleefd en gezien om de rest van ons leven hiervan na te genieten. We gaan onze bus en leven hier zeker missen. Hier dan onze laatste blog..

In Mexico is er lang niet zoveel te klimmen als in de VS. Crisis! Dus moesten we andere activiteiten bedenken om de winter door te komen. Winter in Mexico kun je natuurlijk geen winter noemen, met een gemiddelde van 30 °C. Wij zweetten ons een weg door de met muggen bezaaide jungles, de met toeristen beladen stranden, de onbereikbare woestijnen en de met gaten bestrooide wegen. Maar ook met jungles vol met kleurrijke vogels, prachtige stranden vol met zeeschildpadden en oneindig onderwaterleven, en onverharde wegen die naar prachtige afgelegen plekken leiden.

Victors verjaardag vierden we met onze onderwatervrienden op het schiereiland Yucatan. Daarna bezochten we nog een prachtige Maya ruine midden in een oneindige jungle die we deelden met o.a. toekans, ocelated turkeys, coatis en apen. Mexico is een land met meer dan 1000 soorten vogels, een van de rijkste op aarde. Onze klimuitrusting lag onaangeraakt in de achterbak, dus haalden we de verrekijkers er maar uit. Na enkele maanden semi-fanatiek vogelen, toch zo’n 250 verschillende rakkers gespot! Tussendoor onze lichamen verfrist in enkele ondergrondse gaten gevuld met water, ook wel cenotes genoemd. Mexico is het land met de meeste cenotes, wel 6000 in alle soorten en maten; onder de grond, midden in de jungle, kanaalsystem enkel toegankelijk met duikpak of met duikplank en hangtouw, voor ieder wat wils!

De ruine Calakmul midden in de jungle, een stad die een van de grootste Maya beschavingen heeft gehad.

Victors nieuwe lievelingsdier; de ocelated turkey (endeem van Yucatan)

Een van de vele Cenotes.

Na Yucatan reden we door naar 1 van de armste maar ook veiligste staten van Mexico, Oaxaca. Hier kwamen we een man tegen die op een hoge positie bij de regering had gewerkt. Hij wilde proberen om iets aan de corruptie in het land te doen. Dit werd hem niet in dank afgenomen en daarom werd er beslag genomen op zijn huis, moest hij voor de rechtbank verschijnen en werd zijn salaris ingehouden voor vele jaren. Hij heeft corruptie aanpakken opgegeven en probeert nu de lokale bevolking te leren hoe je duurzaam met je omgeving om kunt gaan. In Mexico ligt er helaas overal afval en is de riolering niet gebouwd op de grote toeristenstromen (daarbij moet gezegd worden dat Amerika er op sommige plekken niet beter bij ligt..).

De volgende bestemming was het surfoord Puerto Escondido, om te vrijwillgen met bedreigde zeeschildpadden en voor Maartje een weekje Spaans cursus ernaast. Enkele nachten hebben we het strand afgespeurd met een quad om eieren van zeeschildpadden uit te graven en op een veilige plek weer in te graven. Honderd eieren uit 1 schildpad, waarvan er misschien 1 overleeft! Maar wat bijzonder om te zien! Helaas worden ze bedreigd door o.a. 1) roven van eieren door de lokale bevolking, 2) het toenemend toerisme waardoor steeds minder stranden veilig genoeg zijn voor de schildpadbaby’s om uit te komen en, 3) het opwarmen van het zeewater, waaraan sommige schildpadden zich niet snel genoeg kunnen aanpassen. Mexico is het land waar de meeste zeeschildpadden hun eieren leggen, dus om de schildpadden te redden, ligt er een grote taak bij de overheid. Gelukkig zijn er nu ook vele projecten en voor sommige schildpadden lijkt het te werken, voor andere soorten helaas niet. Grote kans dat door klimaatverandering enkele soorten het niet overleven..

Wat een poepies...

Hierna in 1 ruk doorgereden naar het schiereiland Baja California Sur (onder California US). Onderweg nog enkele tolhokjes gepasseerd die overgenomen waren door de lokale bevolking, erg vriendelijke mensen en ook goedkoper dan de officiele prijs. Interessant is dat de politie om de hoek gewoon de snelheid staat te controleren. Sommigen dingen in dit land zijn niet te begrijpen als West-Europeaan. Met de veerboot de golf van Cortez over en we zijn in Baja California Sur. Dit is een heel ander Mexico dan het hoofdland. Het staat hier overvol met gepensioneerde Amerikanen in hun grote camperbussen die hier overwinteren en het is volgebouwd met grote toeristenoorden waar je meer Amerikanen ziet dan Mexicanen. Meest bezienswaardig waren de tientallen waterspuwende en springende walvissen vanaf het strand en het zwemmen met zeeleeuwen en walvishaaien! Na dit avontuur reden we weer richting de Amerikaanse grens, waar we nog prachtige cactuswoestijnen doorkruisden. Met lichte zenuwen aan de grens (we hebben inmiddels een aardig dossier opgebouwd bij de grenswacht, die paranoide overtuigd is dat wij tweeen illegaal in de VS willen komen wonen), worden we na een half uur vragen toch doorgelaten.

Oneindige cactuslandschappen in Baja Californie. Helaas is hier niets ontwikkeld qua wandelingen, dus dan maar zelf langs de weg een beetje struinen.

Prachtig dat Mexico, niet? Nou, laten we ook eerlijk blijven. Na een paar maanden in dit land zijn we meer uitgeput dan ooit. Het rijden is een horror, overnachten in een bus is elke dag weer moeilijk, en het klimaat werkt niet mee. Laat me een scenario schetsen. We slapen in een stad, en hebben daadwerkelijk een rustige, veilige plek gevonden waar de locals niet tot 4 uur ‘s nachts muziek staan te bleren. We kunnen ons geluk niet op en slapen als een roosje! Om 5 uur wordt Victor wakker om te gaan plassen. “What the…?!” klinkt het door de bus. Het bed, de tafel, de vloer, ALLES, zit onder de mieren. Vele duizenden hebben een weg naar binnen gevonden en zijn vlijtig overal naar eten aan het zoeken. Opstaan en zo snel mogelijk wegwezen. Eerst met een hoofdlamp, en later als de zon op komt gewoon bij daglicht, zijn we uren bezig om met de hand elke laatste mier dood te drukken. Tientallen keren worden we gebeten, mijn handen en armen zijn complete rood uitgeslagen. Tot onze horror vinden we tot 3 maal toe een nieuw gevestigd mierennest, met eitjes en al, in een hoekje, onder het tapijt, in een rugzak. Die beesten laten er ook geen gras over groeien! Zou het ooit lukken om geen permamente mierenkolonie in de bus te houden? Ja. De aantallen lijken minder te worden, en rond 12 uur verklaren we de overwinning. Het is inmiddels 35 °C buiten en dat wordt er niet beter op in ons blikken huis. Het zweet gutst rijkelijk. Tijd voor ontbijt.

Nou, dat is dus de dualiteit van Mexico. Nu in de US weer in een aangenaam klimaat zitten, zonder insecten en met rustige overnachtingsplekken, lijkt het contrast des te groter.

In Amerika staat het klimmen en wandelen weer op de agenda. Op plekken waar we al geweest zijn, maar nog net zo prachtig; je kunt hier makkelijk een jaar per staat spenderen! Aangezien de schappen vast leger zijn, zijn wij maar overgestapt op het eten van aangereden wilde kalkoen, in tijden niet zo goed gegeten! Nu maar de laatste nacht in onze bus op de parkeerplaats van het Hollywood museum deze blog online zetten..

Douchen moet soms ook gebeuren, lekker warm.

Victor probeert Clint Eastwood na te apen (Joshua Tree National Park).

Vers aangereden (niet door ons!) wilde kalkoen, yum!

Rode zandsteen in overvloed (Red Rock Canyon).

Victor in een prachtige route in Red Rock Canyon met op de top uitzicht over Las Vegas.
 (Yin&Yang, 5.11a).

Een avontuurlijke gemakkelijke klim in Zion National Park met prachtig uitzicht!

Schoonheid in Zion National Park, de mooiste plek op aarde.

Sneeuwbuien in maart zijn niet abnormaal (Zion National Park).

Met de bus kom je op de mooiste uitgestrekte plekken, die er genoeg zijn in Amerika (dit is een dag eerder dan bovenstaande foto in de sneeuw).

Een canyonrivier wandeling waarbij je continu tot bovenbenen door ijskoud water loopt (The Narrows, Zion National Park).